္တစုံတခုကုိ လုိခ်င္တုိင္းတစုံတခုကုိစြန္႔လႊတ္ရေတာ့မယ္လုိ႔ေတြးေနမိတယ္ တကယ္တမ္းေတာ့ ဘဝဆုိတာ ေပးမွ ရတတ္တဲ့အမ်ဳိးပါဘဲတစ္ေယာက္ထဲအထီးက်န္တယ္လုိ႔ ခံစားရတုိင္း တရားမဲ့ေနတယ္လုိ႔ သိမ္ငယ္မိတယ္ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ စိတ္ထိခုိက္စရာၾကဳံတုိင္း ငုိခဲ့ဖူးတယ္ သိတတ္တဲ့အ႐ြယ္ကစၿပီး မငုိျဖစ္ေတာ့တာၾကာပါၿပီ ဒါေပမဲ့ ငုိလုိ႔မရတဲ့ေၾကကြဲမႈက ပုိနာက်င္ရမွန္းအသက္ႀကီးလာေလ သိလာေလပါဘဲ••သံသရာတေလ်ွာက္လုံးငုိခဲ့ရတဲ့မ်က္ရည္ေတြက သမုဒၵရာေလးစင္းမက မ်ားတယ္လုိ႔ ဘုရားရွင္ေဟာထားတာ ရွိပါတယ္ ေနာက္ဘဝေတြမွာေရာ ဘယ္ေလာက္ထိငုိေနရအုံးမွာလဲ ---လြတ္ေျမာက္ျခင္းကုိ မလုိလားသ၍ ရစ္ပတ္မႈေတြ ရႈပ္ေထြးမႈေတြနဲ႔ ေနွာင္ၾကဥ္ရအုံးမယ္ ထင္ပါတယ္•••ရရွိထားတဲ့ဘဝက တစ္ခုထဲရယ္ •••ျဖစ္ခ်င္ဆႏၵေတြက အမ်ားႀကီး --ဘဝနဲ႔ဆႏၵထပ္တူက်ဖုိ႔ဆုိတာ ကုိယ္က တန္ခုိးရွင္မဟုတ္ေတာ့ ကုိယ္ပြားဖန္ဆင္းဖုိ႔ဆုိတာမျဖစ္ႏုိင္ --- လုိခ်င္တာတစ္ခု ရွိလာရင္ လုိအပ္တာ နွစ္ခု သုံးခုေလာက္ တုိးလာတတ္တာ ဘဝလား? --- ဘာလုပ္မွာလဲ မေရရာတဲ့တစ္ေန႔မွာ ေသခ်ာတဲ့ေသျခင္းေရာက္ရွိလာလိမ့္မယ္ ---အတၲေတြေလ်ွာ႔မာန္မာနေတြေလ်ွာ႔ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ခ်စ္ဖုိ႔' တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ခ်စ္ဖုိ႔ 'ကုိယ့္မိသားစုေဆြမ်ဳိးေလာက္ကုိပဲခ်စ္ဖုိ႔ထက္ ေလာကႀကီးကုိ လူသားအားလုံးကုိသတၲဝါအားလုံးကုိခ်စ္ဖုိ႔ႀကိဳးစားၾကည့္လုိက္ပါ --- ေတြးၾကည့္ရုံနဲ႔ကုိ နဲနဲေအးခ်မ္းသလုိပါတကယ္တမ္းေတာ့ ကုိယ့္ခံယူခ်က္ကကုိယ့္ဘဝပါဘဲ ••••÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷အညတရ ရဟန္းပ်ိဳ
No comments:
Post a Comment